Poznaj Beatę

W 2015 roku dojrzałam do decyzji kupna mojego pierwszego kota rasowego. Do naszego domu, pewnego zimnego dnia, trafił Kocurek Bonifacy. Przy wyborze kota zwracałam uwagę, by pochodził z prawdziwej hodowli, bo z zasady nie popieram pseudohodowców. Płacąc dużą chce mieć zagwarantowane, że jest rasowy, ma cechy typowe dla przedstawicieli swojej rasy. Ważne było też, bym nie musiała jechać po niego na drugi koniec kwotę za kota to Polski.

Uważałam, że nie ma sensu płacić ogromnych pieniędzy za kota po championach, bo nie zamierzałam chodzić z moim na wystawy. Wtedy myślałam, że to strata pieniędzy.

Bonifacy nie przeżył pierwszego roku swojego życia, przyczyną śmierci była uszkodzona wątroba i żółtaczka, która wykończyła go w kilka dni. Mogło się zdarzyć, że coś zjadł np. kawałek liścia z kwiatów na parapecie, jednak weterynarz stwierdził, że jeśli tak młode zwierzę zapada nagle na ciężką chorobę, to prawdopodobnie ma to podłoże genetyczne.

Bonifacy oczarował mnie swoją osobowością, otwartością, odwagą, miłą aparycją i psotami. Wszyscy przeżyliśmy jego śmierć. Zdecydowałam, że na jego cześć założę prawdziwą hodowlę kotów tej rasy i tak właśnie powstał pomysł nazwy: BONIFACJA.

Wyszukałam kotki hodowlane, tym razem upewniając się, że hodowla jest prawdziwa. Nie udało się zarejestrować hodowli pod tą domeną, byłam ogromnie zdumiona, gdy otrzymałam dokumenty na Bonatice.

Teraz wiem, że kot z prawdziwej hodowli jest droższy, bo rodzice są badani pod kątem przenoszenia chorób genetycznych, certyfikaty zdobywane na wystawach nie są fanaberią, tylko potwierdzeniem, że ten właśnie kotka jest osobnikiem zbliżonym do ideału rasy i będzie gwarantował doskonałe potomstwo. Prawdziwy rodowód jest uznawany na całym świecie, kot musi spełniać określone normy, by zostać dopuszczonym do rozrodu, w rodowodzie można poczytać o pokoleniach jego przodków i są to dane potwierdzone. W opcji na kolanka kocięta są tańsze. Cena też zmusza człowieka do intensywnego zastanowienia się nad wyborem i decyzją. Ufam, że ktoś kto tyle płaci za kociaka wie co robi i będzie o niego dbał.

Denerwują mnie wypowiedzi ludzi, którzy do dachowców podchodzą z niefrasobliwością, jak zginie to wezmę następnego. Moja Melka jest w tej chwili siedmioletnią kotką, kochaną i uwielbianą przez z jej wszystkich domowników. Jestem dumna charakteru i urody. Jest wierna jak pies, uczy nowe pokolenia, że jak Pani przychodzi do domu to trzeba usiąść grzecznie przy drzwiach, uwielbia leżeć na moich kolanach, doprasza się uwagi jak mały dzieciak. spotkałam się z wypowiedziami, że dachowce lubią ugryźć, drapnąć znienacka, że nie dają się głaskać, że cenią niezależność.

Cieszę się, że miałam dużo szczęścia i trafiłam na wrażliwą i piękną kotkę. Melka jest inna niż brytki, nie lubi dzieci i syczy na nie, czasami bije łapką bez pazurków. Mnie nigdy nie skrzywdziła, choć ja w jej mniemaniu czasem ją krzywdzę czyszcząc uszy, obcinając pazurki – płacze wtedy rozpaczliwie, jednak bardzo uważa, by mnie nie zadrapnąć.